İşin aslı, mutlu sonlar gerçek hayatta olmuyordu. Arada ne kadar zaman geçerse, hayal alemine dalmak kolaylaşıyordu..
Tüy bir hediye, bir kutsama, bir zamanlar imkansız olanın bir işareti, kaçınılmaz biçimde gerçek olan gibiydi ve ilkbahar göğü kadar da masmaviydi.
Kız o sırada kendindeyse, adam tırnaklarını sökerken çığlık atmış olmalıydı. Daha doğrusu, gücünün dayandığı kadar çığlık atmış olmalıydı.
Gerçek masallar aslında vahşet doluydu; ben öyle olduklarını düşünüyorum.
Ama bir yandan da mantıklı. Düşmüş bir kadın zemine düşmüş dalların arasında.
Açabileceği, yumuşak yapraklı bir kitap gibi gözükmüyordu ama elini uzatınca, kapağını kolaylıkla açabildi. İlk sayfayı çevirdiği anda, ormanda bir kuş cıvıldamaya başladı.
Geri gelmekten hoşlanırlar. Suç işledikleri yere geri dönmek, en sevdikleri şeydir.
... Ve bir şeyler hatırlamaya başladı. O anda, ne kadar kör olduğunu fark etti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder