Obsidiyen ~ Kitap Yorumum

Ve kitap bitti...

Size bir harem kurmaya başladığımı söylemiş miydim? :D Okuduğum neredeyse tüm kitap karakterlerine aşık olma, tüm kadın karakterlerin yerinde hissetme ve duygusal olan tüm kitaplarda sanki bir saat sonra kıyamet kopacakmış gibi ağlamak gibi bir özelliğim var. :D Eee, çok karaktere aşığım ben, bu yüzden bir harem kursam gözdelerden biri olacak olan Daemon Black'le tanıştırayım sizi. ^^

Kendisi, tam manasıyla... Ama ciddi manada tam manasıyla öküz. Öküz olduğu kadar çekici. Çekici olduğu kadar yakışıklı. Yakışıklı olduğu kadar tatlı ve tatlı olduğu kadar tekrar öküz! Kitabı okurken, Katy'nin yerinde olup bazı yerlerde ona yumruk atmak ve "Kendine gel adamım!" diye bağırma isteği oluştu içimde. "Cidden mi? Cidden miiii???" diye kitabı kucağıma koyup karşıya bön bön baktığım anlar da oldu, "Lanet olsun, yiyişin artık! Öpüşün!" dediğim ve sapıttığım anlar da oldu. Ben normalde böyle bir kız değilim tabiiii. -_- :D Sonra dediğime bin pişman eden bir an da...

 Allah'ım!  Neler yaşattın Daemon burda bana? Ben bunları hissettiysem Katy iyi dayanmış vallahi. Kedicikmiş! Öküz. 

Tamam. Sakinleştim sayılır. *.*

Daemon, bizi kendine öyle bir çektin ki, yemin ederim su gibi akıp gitti kitap. Bir de araya engeller girdi ama olsun, kavuştuk. Tabi... Kitap bitene kadar! İkinci kitap için sabırsızlanıyorum. Öküz, odun, taş karışımı uzaylım benim. Bunların toplamı sensin ama böyle toplamda ortaya çıkan bir kelime olmadığı için... Kelimeler kifayetsiz kalıyor seni anlatmaya. (Allah'ım, sonunda bu kelimeyi cümle içerisinde kullandım. *kifayetsiz)

Şimdi. Daemon'dan bahsetmek hiçbir zaman yeterli olmayacağından, bende kitabı yorumlamaya geçeyim.

Konu malum, uzaylı bir arkadaşımız(!) var ortada. Ve taş!

İlk olarak şunu belirtmeliyim ki, kesinlikle sıkıcı bir an olmadı. Devamı gelsin, şurayı da okuyayım, bir sayfa daha derken kitap bitti. Bu harika bir şey. Konu yerli yerinde, fazla bir anlatım yok ki olsa minikte olsa sıkılacağımdan eminim. Ama sıkılmadım! :D

Kitapta bazı sahneler bana Edward ve Bella'yı anımsattı. Ve bu sahneler, üçten fazla. Tabi bu benim kitabı okumamı kesinlikle engellemedi. Bir şeyleri anımsatan kitaplardan hep sıkılmışımdır fakat yine sıkılmadım! :D

Ben kitaplardaki fazla karakterleri de sevmem. Hani olur ya, komşu gelir, gider. Arada karşılaşırlar. Selamlaşırlar. Falan falan... Aklıma bununla ilgili bir kitap bile geldi hemen. O da yoktu. :D Hani Daemon'ın kardeşi Dee kesin fazlalık olur diyordum kitaba başlarken fakat olmadı. Cidden. Neden kusursuzsun Dee? Ah, doğru, Daemon'ın kardeşisin. :D Karakterlerde beni sıkmadı!! :D

Spoiler bollaşacak buradan sonra, okumayı kesmeden önce şunu söylemeliyim size. Mümkünse kitabı almayın Daemon'la arama sizde girmeyin! Hııııhh !!! *.*

İlk karşılaşmaları çok güzeldi be. :D Daemon bizim kızı ezdi büzdü kenara koydu. :D Gerçi Katy'nin yerinde olsam bende öyle ağzım açık kalakalırdım. Uzaylı cazibesini yediğim... -_- :D

Daemon'ın Katy'e davranışları hiç hoş değildi, hıııı. -.-

Kedicik lakabını neden kullandığını sorduğunda tüylerinin kabarmasından bahsediyor ya. Ah, ne diyeyim ben bu yakışıklı herife! :D

İlk öpüşmelerinden sonra lan dedim. "Laaaaan!" dedim ama ne yapabiliriz işte Daemon bu. Bir yönden de endişelenmekte haklı.

Ve kalpleri bağlanır... Nasıl kıskandım nasıl kıskandım onların o birbirlerini arayışlarını, Kat'in kendini onsuz güvensiz hissetmesini, kalbinin onu arayışını ve gelişini ta önce hissetmesini. Nasıl kıskandım, nasıl sevindim...

İkinci kitabı yemek yemeyip alacağım, evet. Birkaç gün öğle yemeğimi yemezsem param çıkar. Ve biz yeniden kavuşuruz. *.*

Birde kapak fotoğrafındaki Daemon ve kapak fotoğrafındaki Katy'yi canlandıran mankenler evli. Emin değilim sevgili de olabilirler... Gel de kıskanma.

Kısaca kitap bunu fazla fazla hak etti. 

Buyurun, gözünüz gönlünüz açılsın. :D

Ben kalpten gidiyorum, hoşçakalın...